Een therapeutisch middagje diergaarde.

Druk, druk, druk. Dat is tegenwoordig de standaardtekst als je aan een gemiddeld persoon vraagt hoe het gaat. Zo ook in huize Slokkers-van den Berg. Met ieder onze eigen onderneming, een lijst aan hobby's en allebei het onvermogen om een feestje of afspraak voorbij te laten gaan, lukt het niet altijd om tussendoor te ontspannen. "Maar daar zijn hobby's toch voor?" hoor ik je denken. Klopt, maar om de een of andere reden hebben wij vooral hobby's die lang duren en/of tot heel laat en er wordt altijd wel een biertje bij gedronken: tijdelijke ontspanning met de volgende dag teveel spanning vanwege slaapgebrek en soms een klein katertje.

Omdat we beiden ook wel eens vanuit huis werken, is het om de een of andere reden lastig om de ontspanning thuis te vinden. Je kunt immers net zo goed nog even dat klusje afmaken en dat nieuwe idee uitwerken, of aan je lijf denken door te gaan sporten (sporten is GEEN hobby en voor mij verre van ontspanning). Nu kan ik dat best wel voor me uitschuiven, maar die computer of dat artikel/boek wat je nog moest doorlezen blijven me vanuit een hoekje toch altijd maar aanstaren. Heel stiekem, maar toch net prikkend genoeg om een klein beetje onrust achter te laten.

Daar hebben we dus iets op bedacht: even lekker therapeutisch de dierentuin in.
Nu wonen we ongeveer in de diergaarde van Rotterdam, wat het relaxatietherapeutisch dieren kijken wel een stukje gemakkelijker maakt. Ook hebben we een abonnement, zodat we naar Gerrit de okapi kunnen kijken wanneer we maar willen. Als je hem kunt vinden tenminste...

Doordat het park zo is ingericht dat je zowel over de Savanne als door de Amazone kunt wandelen en de temperatuurwisselingen je om de oren slaan (bezweet langs de komodovaraan en bibberend bij de pinguins), waan je je wel even in een andere wereld. Je zou zeggen het buitenland, ware het niet dat het typisch Rotterdamse accent overal om je heen klinkt. 

Ruim twintig minuten hebben we afgelopen zondag naar de olifantjes gekeken die al toeterend elkaar in het water duwden en daarna naar een allerkleinst, maar toch al best wel groot, girafje wat vorige maand geboren is. Er volgden nog ijsberen, prairiehondjes, neushoorntjes, apen en natuurlijk de wasbeertjes. We hebben zelfs nog bij de bosbuffels (zo op het eerste gezicht een koe met hoorns) en de eendjes gezeten omdat daar niemand naar keek, wat wij beiden zielig vonden. Bosbuffels en eendjes verdienen ook aandacht! Hoewel ook niemand naar de flamingo's kijkt, heb ik daar wel begrip voor, want die stinken.
Als we de dieren zat waren, keken we om ons heen. Het publiek in zo'n dierentuin is minstens zo leuk om te observeren. Een mooie afspiegeling van de samenleving: jong, oud, dik, dun, stelletjes, gezinnen, hele families, mensen alleen, valide en minder valide, het gaat werkelijk alle kanten op. Blije mensen, ruziënde kinderen (IK WIL MIJN VINGER WEL IN HET MONDJE VAN EEN PRAIRIEHOND STOPPEN, HOEZO MAG DAT NIET!) mensen die foto's maken van dieren en mensen die alleen koffie komen drinken.
Ik heb niet aan mijn werk gedacht, heb onbewust wel aan mijn lijf gewerkt en ik kwam zo blij als een kind na drie uurtjes het park weer uit. Helemaal relaxed. Missie geslaagd!
Geen enkel probleem om daarna weer lekker aan het werk te gaan. 

Alleen op pad

Afgelopen week was het zover: voor het eerst in mijn leven ben ik naar een congres gegaan. Helemaal alleen! Hoewel ik niet per se verlegen ben, zag ik er als een berg tegenop. Om het even snel uit te leggen: ik ben drie dagen naar Pevoc geweest in Gent. Dit is een congres voor logopedisten, kno-artsen, zangdocenten en al die mensen die graag met stemmen en stembanden werken.
Dat ik nu, terwijl ik al bijna tien jaar als logopediste en stemspecialiste werk, pas voor het eerst ging komt vooral omdat ik altijd dacht dat ik daar niet bij hoorde.  "Die mensen hebben er echt verstand van." dacht ik. Ik voelde mij maar een groentje vergeleken met hen. Daarnaast heb ik bijzonder slecht geïntegreerd met mijn beroepsgroep, dus ik wist ook niet wie er dan naartoe gingen. Zat ik daar straks in mijn eentje. Nadat iemand mij had overtuigd, heeft het nog zeker twee maanden geduurd voordat ik me durfde aan te melden. Ik vond het ontzettend spannend!

Het beste wat je dan kunt doen is je ontzettend goed voorbereiden. Weken van tevoren boekte ik mijn hotel. Lekker luxe, want ja, ik ging er vanuit dat ik daar elke avond in mijn eentje vroeg in mijn bed zou liggen (na een eenzame maaltijd natuurlijk want je kunt maar beter van het ergste uitgaan). Het rooster met presentaties, lezingen en workshops had ik uitgeprint en daarop met kleurtjes aangegeven waar ik allemaal naartoe wilde gaan. Al weken had ik in mijn hoofd een lijst klaar met spullen die ik mee moest nemen, welke treintickets ik ging boeken, hoe ik naar mijn hotel kwam en naar de locatie van het congres.

Nadat ik mijn koffer had gepakt, alle papieren netjes in een mapje in mijn tas had gestopt, mijn lief dag had gezegd en haar bemoedigende woorden in mijn hoofd had geprent (je gaat het echt heel leuk hebben!) ging ik toch lichtelijk nerveus op pad. Uiteraard had de trein vertraging in Antwerpen en zag ik daar op het station geen enkele bekende. Ik raakte een beetje in paniek, want doordat de trein zoveel vertraging had, zou ik ook nog eens te laat zijn voor de registratie waardoor ik niet deel zou kunnen nemen aan de welkomstborrel. Op dat moment voelde ik ook de grootste pukkel uit mijn leven zich midden op mijn hoofd ontwikkelen. Mijn dramatische kleine ik kwam weer naar boven: die eenzame maaltijden en avonden schoten door mijn hoofd met als extraatje een pukkel. Uiteindelijk kwam ik uit de trein en rende naar de tram. Vlak voordat ik daar aankwam hoorde ik: "Alet!" en draaide ik me om. Drie collega's, waarvan een ooit mijn docent is geweest, liepen achter mij. Ik kende dus wel mensen! Ik leidde ze naar de registratie en daarna naar het hotel. Per slot van rekening was ik goed voorbereid. Wat was ik opgelucht en ik had meteen een goede indruk gemaakt.

De daaropvolgende dagen waren fantastisch. Samen met anderen heb ik gekeken naar absurd smerige filmpjes van stembanden, de meest bizarre nieuwe stemtherapieën geprobeerd, gebubbeld, geblazen en gezoemd, de grote boze kno-artsen en collega's gezien en gesproken. Ik heb klassiek door colleges heen gekletst ("zouden jullie echt even stil kunnen zijn"), nieuwe plannen bedacht om de stemwereld te verbeteren, biertjes gedronken, gedanst, gegeten, nieuwe collega's ontmoet, vriendjes gemaakt, lezingen gemist omdat ik echt te brak was om op te staan en heel veel gelachen. Mijn hotelkamer heb ik nauwelijks gezien. Ik voelde me ontzettend welkom en thuis. Deze mensen vinden stem net zo leuk als ik en ik kon er op niveau over meepraten.

Wat ik echt heb geleerd? Ik ben Alet, stemspecialist, dramaqueen en ik weet echt wel veel over de stem. Ik kan rustig alleen op pad. Over twee jaar is het congres in Kopenhagen: waar kan ik me aanmelden?