Gelukkig nieuwjaar!

Het is al bijna zover! Over niet al te lange tijd start een nieuw jaar. De kinderen hier in de buurt hebben zo te horen bijna al hun vuurwerk er doorheen gejast en de eerste oliebollen van de buren stonden net op de stoep (zo gaat dat bij ons).
Vol geknal en geproost zal straks 1 januari 2018 beginnen. En ook al weet ik dat 2 januari de dagelijkse beslommeringen zich meteen weer voortzetten waar ze op 31 december 2017 zijn geëindigd, toch ontkom ik er niet aan om het jaar te overdenken. Een tikkie nostalgisch (weer een jaar voorbij) maar ook altijd weer leuk. En hoewel er in de wereld natuurlijk genoeg vreselijke dingen aan het licht zijn gekomen en zijn gebeurd, kijk ik persoonlijk terug op een geslaagd jaar.

Ik verbaas me er altijd over hoeveel er gebeurt in zo'n jaar, maar ook hoeveel dingen er niet gebeuren. Zo heb ik nog steeds geen nieuwe fiets, is mijn administratie ook nog steeds niet helemaal op orde, heb ik geen kwarttriatlon gedaan (want dat zwemmen moet nog steeds flink geoefend worden), spreek ik niet perfect Frans, heb ik (nog) geen 30 miljoen gewonnen en dat al helemaal niet op mijn bankrekening staan en ben ik nog steeds geen wereldberoemde zangeres. Eerlijk gezegd denk ik dat ik volgend jaar precies om deze tijd misschien wel een nieuwe fiets heb (die dan al niet nieuw meer is), maar dat de rest van het rijtje nog steeds hetzelfde is gebleven. Helemaal niet erg! Je moet wat te dromen hebben, toch?

Wat het jaar dan wel heeft gebracht? Mijn eigen Stem optimaal heeft steeds meer vorm gekregen, ik heb allemaal trainingen mogen geven, ik mocht naar een heus gala, ik ben de Mont du Chat op gefietst, ik ging helemaal alleen naar een congres in het buitenland, ik heb ontdekt dat ik schrijven heel erg leuk vind en ik ben begonnen met studeren.Voor mij was het een inspirerend jaar, waar ik mijn eigen grenzen heb verlegd en nieuwe dingen in gang ben gaan zetten die de volgende jaren hopelijk nog meer vorm gaan krijgen! Daarnaast heb ik veel nieuwe mensen ontmoet en zijn er natuurlijk ook mensen die ik minder heb gezien, mensen die ik de jaren ervoor weinig heb gezien en nu juist weer heel veel. Ook denk ik terug aan fijne, mooie uit de hand gelopen borrels (after-concert-bar, wie bedenkt dat?), spontane bierfestivals en al mijn lieve vrienden die ik nog meer ben gaan waarderen.

Ook in mijn omgeving heb ik mooie en stoere dingen gezien. Zo heeft mijn ene broer ineens een andere baan, rent hij voor de lol minimaal een halve marathon per week en ziet hij er supergoed uit. Mijn andere broer heeft zijn leven op zijn kop gezet door te doen wat hij eigenlijk altijd al leuk vindt: een opleiding tot kok! Ik heb hem in tijden niet zo blij gezien. Mijn vader stort zich sinds kort actief op het verbeteren en adviseren van duurzaamheid in woningen (onze eigen energiefreak).
Mijn allerliefste heeft dit jaar laten zien dat de rol van directeur haar op het lijf geschreven is, terwijl ze daarnaast ook nog gewoon een andere opdrachtgever heeft. Het Nederlands Vioolconcours wordt vast en zeker een groot succes. En hoewel het nu een beetje druk is, zorgt ze ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is. Ik ben ongelooflijk trots op allemaal!
Een grote les in bovenstaande vind ik: welke leeftijd je ook hebt, wat je ambities misschien ook waren, je kunt het gewoon omgooien en helemaal anders doen.  Ik ben gek op zo'n flexibele kijk op het leven.

Nu we dan toch bezig zijn. Wat zal er komend jaar gaan gebeuren? Een klein inkijkje in mijn toekomstplannen:
- nieuwe fiets kopen
- weekend opera Utrecht: Tosca
- eindelijk weer zingend het podium op in Bergen op Zoom
- nog meer trainingen geven met Stem optimaal
- een eigen locatie voor Stem optimaal in Rotterdam!
- mijn eerste tentamens voor gezondheidspsychologie
- mijn eerste ma-do weekend (moeder dochter weekend, iemand nog leuke ideeën voor een stad?)
- mijn eerste zwemtrainingen (OMG)
- mijn eerste mini triatlon in Schotland (OMG OMG)
- tourtochten in Nederland en omstreken (das met de racefiets)
- heel veel muziek maken

Ik kijk er al wel naar uit! Maar voor nu, eerst:

De allerbeste wensen voor iedereen! Dat 2018 een mooi jaar mag worden.

It's the most wonderful time...

Het is weer zover! De Sint en de pietendiscussie zijn alweer even het land uit, mijn verjaardag (oeps nog gefeli, ja joh superbedankt!) is weer voorbij en dan is het nu tijd voor KERST!

De boom kopen we natuurlijk op tijd. Zodra de stoomboot achter de horizon verdwenen is, sleurt mijn lief me naar de dichtstbijzijnde Nordmann-dealer waar we maar liefst twintig bomen uitvoerig bekijken en opmeten en er een meenemen die achteraf veel te groot is. Geeft niets, we klimmen via de bank wel naar de keuken! Bij thuiskomst wordt de radio direct aangezet op "the christmas station". En zoals ze daar zo mooi zeggen: jullie tuigen de boom op, wij zorgen voor de muziek. En hoe!

Ik ben altijd gefascineerd door de liedjes die er voorbij komen: zo is Eartha Kitt openlijk op zoek naar een tijdelijke sugardaddy (geen idee hoe dat jacht door de schoorsteen past), is het onduidelijk of Ariana Grande nou ieder jaar verliefd wordt op de kerstman of iemand die met hem meereist, weten we nog steeds niet zeker of ze nou in Afrika al wel weten dat het kerst is en wenst er altijd weer iemand dat hij thuis zou zijn met kerst (dub a dub a dum dum, dub a dub a dum, dub a dum dum dub a dum, dub a dub a dum). En als we voor de vijfentwintigste keer "all I want for christmas" hebben gehoord, dan weten we zeker dat het bijna kerstvakantie is!

Hoewel ik er altijd vanaf de zomervakantie naar uitkijk, blijkt die vakantie rondom kerst ieder jaar een soort fata morgana te zijn. Ik verheug me altijd op anderhalve week bijkomen, familie, relaxed een beetje thuis werken, wijn, lachen en vrolijkheid. Maar puntje bij paaltje is de periode voor, tijdens en erna eigenlijk een soort hardloopwedstrijd met een borrel in je hand in kersttrui en glitttertenue. Niks geen vakantie! Niks niet uitrusten niet! Kapot moe het nieuwe jaar in!

Het startschot begint komende zaterdag. In deze volgorde zullen we doorwerken naar 2 januari:
boodschappen doen voor het kerstdiner, kerstborrel buren, met teveel wijn op naar bed, de vergeten boodschappen doen voor het kerstdiner, teleurstellende voetbalwedstrijd, snel slapen,  kokenkokenkoken, kersttrui aan, eten, teveel wijn drinken, moe en proppienokkievol naar bed, ontbijt maken voor de familie, racen naar de volgende familie, eten, teveel wijn drinken, moe en proppienokkievol naar bed, ontbijten, familiebezoeken (hoi oma!), naar huis, kersttrui uit, radio omzetten van sky naar radio 2, opruimen, boodschappen doen of restjes opeten, slapen, thuis werken (hoeraaa achterstallige administratie), slapen, woefside story, slapen, studiestress, SOG (te gek, dat mag weer!) en toch maar studeren, thuis werken, slapen, gestrest winkelen, slapen, thuis werken en studeren (shit, in februari al tentamen!), Bohemian Rhapsody of Hotel California mee blèren, GELUKKIG NIEUWJAAR!!!, proost, zoenen, oliebol eten, teveel champagne drinken, moe, slapen, uit bed rennen, familie bezoeken, andere familie bezoeken, met teveel wijn weer naar bed, slapen,  HOERA! 2 januari! Dan heb ik precies nog twee dagen voordat ik weer mag werken.

Ach druk, maar wel met de liefste mensen om me heen. Weet je wat? We doen het volgend jaar precies weer zo!

De toon die de muziek maakt

Al eerder heb ik hier een blog over geschreven, maar toen ging het over stemgebruik: hoe je met je stem en met behulp van prosodie een andere lading aan taal kunt geven of juist de boodschap extra kunt ondersteunen! Ik vind dat dus super interessant, zelfs zo leuk dat ik daar mijn werk van heb gemaakt.

Tegenwoordig communiceren we veel meer op schrift, bijvoorbeeld via een mailtje, appje of chat. Ik had dat vroeger sterker dan nu, maar nog steeds gebeurt het me regelmatig dat ik een geschreven tekst in de vorm van een mailtje of appje niet goed weet te interpreteren. Automatisch hoor ik de stem van de afzender erbij en afhankelijk van de gebruikte taal kan dat dus een stuk botter overkomen dan misschien de bedoeling is. Het is helemaal trendy om lekker kort en bondig te zijn, met als gevolg dat je droge taal overhoudt. Dat zou dan juist moeten helpen toch? Maar nee, ik ga die onderliggende toon zelf invullen, met alle gevolgen van dien. Afkortingen helpen al helemaal niet.
Een voorbeeld van een appje:

"Ha, dank. Gr. Thea" of "ok"

Mmm ik weet het niet. Mijn eerste gedachte is dat Thea gewoon haar dag niet heeft. Gr. klinkt op geen enkele wijze gezellig, aardig of dankbaar in mijn hoofd. Nu staat dat natuurlijk voor groeten of groet (weet ik echt wel) wat ik ook al niet bijzonder vriendelijk vind klinken. Ik ben zelf van de hartelijke groeten, vriendelijke groeten, groetjes en liefs, maar dat is heel persoonlijk. Thea is overigens een hele gezellige kletskous waar het levenslustige enthousiasme vanaf spat, maar afgaande op de tekst, zou je misschien anders vermoeden. Gelukkig hebben we tegenwoordig emoticons, wat de schriftelijke communicatie een stuk duidelijker maakt. Wat ik hierbij een leuke ontdekking vind is dat sommige mensen (zoals Thea) dus veel botter overkomen op schrift dan verbaal, maar dat het ook andersom kan! Daar ga ik me nog eens in verdiepen.


Dan een typisch mailprobleem: in mijn werk word ik nog wel eens om advies gevraagd. En dat geef ik heel graag, leuk zelfs! Maar soms krijg je na een hele lange uitgebreide mail (ik doe niet zo aan kort en bondig) geen reactie. Geen dankjewel, geen "ik heb het ontvangen", gewoon helemaal niets. Dat kan dus gewoon met e-mail. Omdat ik zo verbaal ben ingesteld voelt het voor mij alsof iemand naar me toekomt en iets aan me vraagt, waarop ik vervolgens antwoord geef en die persoon zich daarna gewoon omdraait en wegloopt. Of misschien wel halverwege mijn verhaal! Ik weet natuurlijk niet of diegene überhaupt de hele mail wel heeft gelezen. Bizar vind ik dat. Ik ben toch geen Wikipedia?

Het lastigst interpreteren blijven zakelijke mails. Zakelijk mailen brengt namelijk diverse moeilijkheden met zich mee. Mensen hebben vaak een mening over hoe zakelijke taal op schrift moet zijn. Om wat zakelijke voorbeelden te geven:  de tekst moet duidelijk zijn (vind ik heel logisch), er moeten geen misverstanden kunnen ontstaan over de inhoud (dus niet veel bijzaken, bijvoeglijk naamwoorden, en andere woorden die de boodschap kunnen beïnvloeden), het moet toch ook kort en bondig en wat termen waaruit blijkt hoe zakelijk je wel niet bent. En dan natuurlijk eindigen met groet, of erger gr. of nog erger vr. gr. Complimenten geven in een zakelijk mail is not done en woorden als "graag", "fijn", "leuk" of "dankjewel" lijken uit den boze.
Wat ik uiteindelijk vaak teruglees? Een kil verhaal (met soms ook onnodig moeilijke woorden) waarna ik me na een uur nog steeds afvraag waarom die persoon me nou toch niet aardig vindt. Dan moet ik het van mezelf nog eens lezen en de emotie die ik erbij heb bedacht eraf halen: blijkt er gewoon een neutraal verhaal te staan! Mijn hersenen bedenken er zelf een extra laag bij.

Het stomme is dat het misschien dus wel aan mij ligt. Toch weet ik uit ervaring dat ik niet de enige ben die hierdoor weleens een miscommunicatie heeft gehad. Sterker nog: ik zie het vaker gebeuren als ik aan een mailconversatie verbonden ben (in cc, olé). Soms moet ik er smakelijk om lachen, maar eigenlijk is het natuurlijk heel jammer. Het lijkt zijn doel voorbij te schieten, dat quasi zakelijke mailen. In mijn ogen is het namelijk makkelijker om iets meer aandacht aan je tekst te besteden en het misschien iets minder kort en bondig te houden, dan om een verstoorde arbeidsrelatie op te lossen.

Overigens gebeurt het natuurlijk dat een mail met een kattige ondertoon daadwerkelijk zo bedoeld is. Er zijn ook gewoon kattige en onaardige mensen op de wereld.


Hartelijke groeten,
Alet

Tijd voor iets nieuws

Soms hangt het in de lucht, soms begint het te kriebelen. Ik ben dan echt weer toe aan een nieuwe stap, uitdaging, ontwikkeling, levensfase of hoe je het ook wilt noemen.

Tadaa, mooi toch?

Normaal ga ik dan naar de kapper of manisch winkelen. Een nieuw kapsel of een nieuwe winterjas zijn prima tijdelijke oplossingen. Een rare hobby helpt ook.
Zo ging ik een paar jaar terug ineens (carnavals) kleding maken. Ik kocht een naaimachine, zocht wat patronen en stoffen uit en dan kijken wat het wordt. Gewoon omdat het kon en het me een haalbaar plan leek. Daarbij is het goed voor je zelfvertrouwen, want ik had wel bedacht dat ik dat zou kunnen, maar dat moest nog wel even blijken. De drang voor grote veranderingen was weer even gesust en op het Oktoberfest hadden wij tenminste eigengemaakte dirndls. Een win win situatie, zou ik zeggen.

Soms moeten de veranderingen wat drastischer en zo kocht ik ruim vijf jaar geleden een eigen logopediepraktijk. Daar was mijn ontwikkel- en vernieuwingsdrang ook wel even zoet mee.

En nu is het weer zover. Er moet iets nieuws. Mijn lief en ik hebben het nu allebei. Samen dromen, bedenken en fantaseren is natuurlijk nog leuker dan in je eentje. We hebben het al over een nieuwe auto gehad, misschien toch een nieuwe badkamer, ach misschien is een nieuw huis wel nog beter! Nieuwbouw? Hoogbouw? Aan de Maas of toch in een oude wijk? Ons huis verkopen en dan huren, omdat de woonmarkt hier nu ook ineens zo hysterisch is? Of toch wel meteen kopen? En wat kunnen we eigenlijk betalen? Best ook ingewikkeld, zo'n drastische verandering. Dus voorlopig zitten we hier nog wel even met onze kriebels. Want keuzes maken is dan ook weer niet helemaal ons ding.

Ook op mijn werk was het alweer een tijdje aan het kriebelen. Leuk hoor dat logopedist zijn, maar waar gaat dat dan naartoe? Natuurlijk ben ik in mijn carrière al begonnen met het maken van stappen. Zo ben ik inmiddels stemspecialist en geef ik naast logopedische behandeling ook training bij bedrijven en voor mensen die gewoon net iets meer willen kunnen/weten van, met en over hun stem. Toch...ben ik er nog niet helemaal.
En dus moet er een verdiepende stap. Dat voel ik in mijn tenen. Maar zo'n verdiepende stap is ook heel spannend! Kan ik dat eigenlijk wel? Het kost ook wel veel geld, als ik het dan niet waarmaak, is dat dan niet zonde? Ben ik gedisciplineerd genoeg om zelf aan de slag te gaan?
En dus stelde ik het eerst allemaal uit.

Maar nu is het moment er dan echt. Afgelopen vrijdag heb ik mijn eerste boek gekregen en op maandag 20 november start mijn allereerste blok: ik ga studeren!
Sterker nog: ik ben al begonnen en loop al voor! Dat is me bij mijn studie logopedie nog nooit gelukt. Ik heb zelfs aantekeningen gemaakt en ben daar zelf heel erg van onder de indruk. Gezondheidspsychologie is het trouwens geworden. Een stiekeme wens die ik al heel lang had en die ik nu waar ga maken. Eerst een pre-master en daarna door voor de master natuurlijk. Vier jaar zou het moeten duren, met een waarschuwing dat veel mensen er toch langer over doen. Voorlopig is er denk ik ontwikkeling genoeg. Ik ga maar weer even verder lezen....

Eerste vak: lees dit boek in zijn geheel. Dat moet ik kunnen.

Prins, voetbal en violen

Soms heb je van die weekenden dat je van de ene afspraak naar de anderen rent en van de ene wereld in de andere stapt. Ik had zo'n weekend...

Het begon allemaal op zaterdag. Om drie uur ging ik samen met mijn liefste naar het concertgebouw in Amsterdam. Daar zou 's avonds een bijzonder concert plaatsvinden waar violisten zouden spelen die ooit een bekend vioolconcours hebben gewonnen. Dit omdat het concours al 50 jaar bestaat. Speciaal voor deze gelegenheid zou ook de broer van de koning komen! Aangezien mijn lief de baas is van dit concours (she's very busy and important) en dit hele concert georganiseerd had, moesten we er op tijd aanwezig zijn om nog e.e.a. voor te bereiden. Zij zou de prins de hele avond vergezellen als echte gastvrouw, best een beetje spannend allemaal.

De prins kwam overigens gewoon met de auto, zonder jas en met enkel een adjudant (een soort bodyguard, met iets opvallendere kleding). Gelukkig hadden de prins en mijn lief onbewust de kleding aan elkaar aangepast en zodoende zijn daar nu hele mooie plaatjes van te vinden op social media. Na een borrel volgde het concert. Daar zat ik dan, mooi gekleed naast mijn prachtige vrouw en bijna naast de prins. Best een grappig idee vond ik zelf. Na het fantastische (want ja, ik ben een (alt)vioolmeisje) concert volgde weer een borrel. Je kunt immers niet genoeg borrelen in je leven en als je dan toch met een echte prins kunt proosten, dan zeg ik daar al helemaal geen nee tegen. Mijn lief, zelfs daar nog druk ("wacht, ik word nog even geïnterviewd door radio 4"), kon terugkijken op een succesvolle avond. Proost!

De volgende dag stond een heel ander evenement op het programma: #feyaja (voor de leken: dat betekent Feyenoord-Ajax, ook wel de klassieker genoemd, gaat over voetbal). In plaats van nette schoenen en een jurkje, ging mijn originele Olli Feyenoord t-shirt aan. Een totaal andere setting, andere kledingvoorschriften en vooral heel ander, maar niet minder gezellig, publiek. Al vijf jaar lang heb ik een vaste plek in vakkie VV van stadion De Kuip, samen met mijn lief en een heel team (oudere) mannen. Wij zijn daar: "de dames" en voor ons wordt door de mannen geregeld een plekkie vrijgehouden als we weer eens wat later zijn. Mijn lief "moedigt" het team altijd heel rustig en positief aan (lees: vloekend en tierend, waar de mannen om ons heen regelmatig van moeten blozen) en ik zing alle liedjes mee en kijk vooral naar het publiek. Als ik pech heb mis ik een doelpunt, maar dat is echt alweer even niet gebeurd.

Helaas pakte de wedstrijd bij lange na niet zo uit als we hadden gehoopt. Maar tegen de tijd dat het echt dramatisch werd waren wij alweer op weg naar het volgende doel: tv-opnames van een programma over klassieke muziek! Na een snelle omkleed-sessie (netter dan in de Kuip, maar niet zo netjes als bij het concert) reden we naar Amsterdam.
We steunden daar één van de violisten die de avond ervoor ook al had opgetreden. Wij steunen graag, ook in een televisiestudio! Lekker rustig genoten we van alle muziek en alle praatjes, tot bleek dat de violiste in kwestie voor onze neus moest spelen en wij daarachter dus vol in beeld zaten. Ik kreeg spontaan kriebel aan mijn neus, maar bleef glimlachen en meebewegen op de muziek als een echte pro. Het was een hele ervaring.

Na de opnames mochten we dan eindelijk naar huis. Precies op tijd zaten we in pyjamabroek en met een bord Indiaas eten op schoot, klaar voor de finale van Heel Holland Bakt. Eindelijk thuis, in ons eigen wereldje.

Een kleine impressie

Het nieuwe bellen

Het bestaat echt al wel langer en ik heb het denk ik onbewust ook wel vaker gezien. Maar vandaag zag en hoorde ik het weer voorbij komen en bedacht ik me hoe raar ik het eigenlijk vind. Misschien ligt dat voornamelijk aan mij. Ik verbaas me wel vaker over nieuwe gebruiken en ontwikkelingen. En hoewel ik mezelf niet oud vind, zijn dit misschien toch de eerste tekenen.

Er lijkt de laatste jaren namelijk een nieuwe manier van bellen te zijn ontstaan.

Sowieso is bellen niet meer helemaal van deze tijd. Alles gaat natuurlijk via WhatsApp of chat, al dan niet met ingesproken audio-berichten om je boodschap (naast 40 emoticons) nog wat extra kracht bij te zetten. Maar als je dan toch wilt bellen, dan kan dat echt niet meer met je oor bij de luidspreker en je mond bij de microfoon. 

Allereerst moet je vooral bellen terwijl je je als een soort snelwandelaar voortbeweegt. Ga je ergens zitten, dan moet je ook zo snel mogelijk weer ophangen; je hebt immers je handen vrij om weer te chatten of te appen. Ten tweede moet je je telefoon op de luidspreker zetten. Zo weet je zeker dat ook je medeweggebruikers/omstanders wel het volledige gesprek kunnen horen en niet slechts één kant van het verhaal. Best sociaal eigenlijk. Je telefoon houd je dus ergens in de buurt van je mond, maar niet te dichtbij zodat je met een goed volume moet blijven spreken en je elkaar vooral de hele tijd net niet verstaat.

Het nut van de luidsprekerfunctie snap ik nog wel. Als je in de auto zit en je carkit werkt voor de zoveelste keer niet (wat bij ons regelmatig voorkomt), dan is het een prima alternatief. Of als je net lekker een ui staat te snijden en je moeder belt, dan kun je toch nog dat gesprek voeren terwijl je twee handen vrij hebt om te koken. Oudere modellen lieten zich iets makkelijker tussen je schouder en oor klemmen, maar nu zijn ze zo dun dat je na drie minuten al kramp krijgt of dat je telefoon wegglijdt en op de grond pleurt of erger: in de wasbak waar je net een sopje had gemaakt.
Ook voor het zogeheten beeldbellen is het een stuk gezelliger dat je elkaar aan kunt kijken, dan dat je iemands oorschelp zit te bestuderen. Best een nuttige functie dus.

Misschien dat bij dat laatste wel de verwarring is ontstaan. Ik heb natuurlijk het voordeel dat ik vanuit mijn jeugd nog weet dat een telefoon aan een snoer, op een vaste plek in huis zat. Het ding was ook een tikkie groter dan de apparaten nu zijn, met als gevolg dat je snel leerde aan welke kant de microfoon zat en aan welke kant de luidspreker. Om elkaar goed te verstaan moest je het één wel bij je mond houden en het ander bij je oor. Verder viel er ook niets te zien, dus de noodzaak om naar je telefoon te kijken terwijl je belde, was er niet. (Deze oude modellen staan heel soms nog in de poppenhoek van een kleuterklas, maar inmiddels worden deze ook overgenomen door oude mobiele toestelletjes). Met de komst van de draadloze telefoon veranderde dit natuurlijk niet en ook niet met de eerste koelkasten van mobiele telefoons.

Maar ja, al jaren is de functie van de mobiele telefoon aan het veranderen. Zoals gezegd wordt er sowieso minder mee gebeld. Appen, chatten, mailen, nieuws en social-media bekijken zijn misschien op dit moment belangrijkere functies. Ook ik maak daar grof gebruik van. Als je elkaar al wilt spreken, dan kan dat dus ook eventueel via face-time of  iets dergelijks (vreselijk, moet je er zelfs dan nog goed uitzien!). Voor al deze doeleinden heb je je mobiel niet aan je oor. Waarom zou je dat dan wel met gewoon bellen doen?
Ook in televisieprogramma's wordt steeds vaker gebeld met de telefoon op speaker. Dit omdat het voor de kijker leuker is om het hele gesprek te horen in plaats van te moeten raden wat er aan de andere kant gezegd wordt. Ik denk dat er inmiddels mensen zijn die het eigenlijk niet meer helemaal weten. Misschien zijn er zelfs wel mensen die zich afvragen waarom er een mogelijkheid is om je telefoon NIET op luidspreker te hebben staan.

Helemaal niet erg allemaal, ik ben gek op ontwikkelingen, alleen jammer dat je dan nu misschien je leeftijd verraadt als je op ouderwetse wijze aan het bellen bent. En misschien kan er vast een nieuw gebaar voor (mobiele) telefoon worden bedacht...

Stotterende bendeleider

Van de week was ik tijdens het eten De wereld draait door aan het kijken. Ik kijk dat eigenlijk vooral voor het onderdeel "de tv draait door" en "lucky tv" aan het einde, maar het quasi interessante gekeuvel is af en toe best prettig. Zo ook afgelopen maandag.

Er was een advocatenkantoor te gast. Dit advocatenkantoor staat erom bekend om vermeende misdadigers en kopstukken uit het criminele circuit bij te staan. Nu komt er binnenkort een documentaire uit om te laten zien dat het bij dit kantoor echt niet alleen om de Ferrari's gaat, maar dat er vooral heel hard wordt gewerkt. Enkele verdachten worden ook in beeld gebracht en DWDD mocht vast enkele fragmenten laten zien. Zo komen we bij Harrie Ramakers. Harrie is de president van motorclub De Bandidos. Deze club staat niet bekend om z'n theekransjes of natuurtripjes en nadat de politie dan ook wapens in de auto van Harrie had gevonden, was een advocaat toch wel handig. En nu zit hij ineens in een documentaire en dat stukje mochten de kijkers alvast zien.

Maar dan gebeurt er iets. Matthijs introduceert het filmpje zodat iedereen zich gaat verheugen op het zien van een boze Bandidos. Maar aan het einde van zijn introductie zegt hij:

"We horen ook dat ie stottert, wat ik toch wel gek, apart vond."

Huh? Ik was een beetje in de war van deze opmerking. Wat is er apart aan stotteren? Het komt niet zo vaak voor, maar er zijn genoeg bekende stotteraars, toch? Of is het raar dat juist hij, de president van de motorclub, stottert? Ik vermoed het laatste. Er werd niet echt op deze opmerking gereageerd en ik denk dat Matthijs zelf misschien ook wel vond dat het toch een wat vreemde opmerking was. Vooral omdat niet veel later Erben Wennemars bij hem aan tafel zat.

Ik wilde het eigenlijk een beetje opnemen voor Harrie. Alsof hij geen goede boze baas kan zijn omdat hij stottert. Of dat er misschien toch nog een rondje extra gestemd is, tijdens de presidentsverkiezingen van de Bandidos:
"Zullen we Harrie kiezen? Ondanks dat hij stottert? Of zouden we dan misschien toch minder serieus worden genomen door de Hells Angels en No Surrender? Wie stemt voor?" 
En toch, toen ik er later over nadacht, merkte ik dat ik het zelf ook minder gek en apart vind dat Erben af en toe blijft hangen, dan dat een getatoeëerde, stoer-uitziende bendeleider dat doet.
Wat een raar vooroordeel eigenlijk. Stotteren zegt namelijk niets over je persoonlijkheid. Mensen die stotteren zijn niet leuker, stommer, dommer, liever, beter, slechter, of minder bedreigend dan anderen.

Stotteren geeft, net als heel veel andere dingen, kennelijk wel een bepaald beeld. Een stotteraar past niet in het plaatje van een onverschrokken bendeleider. Zie je het al voor je?
"A a a a a als je dat nou nnnnnnnnog één keer op d d d d deze manier flikt, dan zzzzzzullen we je eens k k k  k k omen opzoeken!" 
Zo komt dat inderdaad niet echt dreigend over. Maar ja, ik heb dan ook nooit voor de neus van een boze Harrie gestaan. Als puntje bij paaltje komt, denk ik dat ik wel degelijk geïntimideerd ben (en terug stotter uit angst). Daarbij zijn er genoeg stotteraars die tactieken hebben om het stotteren in bepaalde situaties te omzeilen/voorkomen en Harrie gebruikt deze misschien ook wel. Of hij zet het misschien in om mensen een vals gevoel van veiligheid te geven!
Inmiddels zijn we wel gewend aan onze eigen trouwe stotteraars zoals Erben Wennemars, Sanne Hans en Typhoon. Dat zijn ook allemaal niet echt bedreigende persoonlijkheden, misschien dat we het daarmee associëren.

Voor mijn eigen beeldvorming heb ik toch ook wat andere stotterende beroemdheden gezocht. De volgende mensen stotteren ook of hebben gestotterd: Winston Churchill, Marilyn Monroe, Tiger Woods, Ozzy Osbourne, Bruce Willis. Allemaal mensen waar ik in ieder geval niet zo snel aan denk bij het woord stotteren. Of wat denk je van acteur Samuel L. Jackson? Ook een zeer bekend stotteraar. Hij heeft het zichzelf aangeleerd om te vloeken tussendoor. Om de een of andere reden stottert hij dan niet en komt hij juist daardoor als een bad ass over.
Perfect voor een Quentin Tarantino film!

Mijn mening is in ieder geval weer even herzien. Iedereen kan stotteren of je nou verlegen bent of stoer. Word je bedreigd door iemand die stottert? Pas maar op, het kan zo Harrie Ramakers zijn en daar moet je niet mee sollen!!

HATSJOEEEEE

Ach helaas, het was weer zover. De eerste najaarsverkoudheid is een feit. Ik vergeet voor het gemak altijd dat deze fase eraan zit te komen, tot het me overkomt natuurlijk. Het fijne van deze keer was wel dat ik er niet in mijn eentje van hoefde te genieten, maar dat mijn lief de betreffende verkoudheidsfases alvast even een dag eerder voordeed.

Om je een beetje mee te nemen zal ik de fases van mijn afgelopen verkoudheid even doornemen per dag. Mocht je zelf in een beginnende fase zitten, dan kun je vast kijken wat je te wachten staat.

Dag 1
Wanneer het precies begon weet ik natuurlijk niet. Ook kan ik met terugwerkende kracht niet bedenken wie mij heeft aangestoken. Op een zeker moment ben ik kennelijk in aanraking gekomen met iemand die op dat moment zelf misschien ook nog niet wist dat hij of zij iets onder leden had. Ik hoop natuurlijk dat diegene het nog niet wist, anders is het besmetting met voorbedachte rade! En dat is natuurlijk heel onaardig.

Dag 2-3
Nog steeds was er geen vuiltje aan de lucht. Onderwijl zat het virus op een goed moment te wachten om zich te openbaren. En zoals gemeld, begonnen op dag 3 zo'n beetje de klachten bij slachtoffer 1: mijn arme lieve lief. Hoofdpijn, moe en heel veel snot en uiteindelijk toch maar eerder naar huis en naar bed. Och arme, wat zag ze er ellendig uit. Ik  ging ervan uit dat ik gewoon was overgeslagen en zorgde zoveel mogelijk voor mijn lief. Met een ui op haar nachtkastje en haar lijf gedoopt in de dampo gingen we maar vroeg naar bed en hoopte ik dat ze zich snel beter voelde.

Dag 4
Vol goede moed ging ik al wel met een een iets zwaar gevoel in mijn hoofd naar mijn werk. Dat kwam natuurlijk door de slechte nachtrust, omdat ik zo vaak wakker was geniest en de lucht van een mentholuiencocktail mij de hele nacht de adem benam. Mijn lief voelde zich in ieder geval ietsje beter. Maar helaas, na een paar uur gebeurde het: HATSJOEOEOE!
Het kan natuurlijk ook gewoon toeval zijn, veel stof op de werkplek ofzo...of rondzwervende peperkorrels. Bij de tweede nies ging er toch een klein alarmbelletje af. Mijn hoofd was in de tussentijd ook net iets harder gaan bonken en dat draaierige werd toch ook niet minder. Voor de zekerheid toch maar wat afspraken verzetten en vroeg naar huis. Een gezonde maaltijd erin en nog maar eens vroeg naar bed, dan is het zo over.

Dag 5
Ik probeerde mijn ene oog open te doen en besloot me toch nog maar eens om te draaien.
Na een beetje uitslapen sleepte ik mezelf naar de douche. Eenmaal aangekleed ging ik op de bank zitten en toen kon ik eigenlijk niet meer opstaan. Suis in mijn oor, hamers in mijn hoofd, snot in mijn neus, schuurpapier in mijn keel, algehele malaise (waar had ik dat toch eerder gezien en gehoord)...wat doe je dan? Ik had namelijk geen koorts (wat ik echt belachelijk vond van mijn lijf!). Moeilijk dilemma altijd, want geen koorts = toch niet echt ziek. Maar de hele dag praten en mensen in het gezicht niezen leek mij ook geen goed idee. Daarbij kon ik de M en de N niet meer fatsoenlijk uitspreken ("Je boet iets beer articulered, ik kad je diet verstaad" klinkt niet echt overtuigend). Beter maar een dagje thuis in een hoekje op de bank met acht pakken zakdoeken, paracetamol, een laptop met administratie en mijn eigen misère. Gelukkig kreeg ik 's avonds toch ook nog koorts, dat paste beter bij het plaatje. De ui werd van het ene nachtkastje naar het andere verplaatst en ik mocht lekker zelf in het dampobad.

Dag 6
Hè gelukkig, hoewel het snot nog vol in mijn neus zat, waren de overige pijntjes en kwakkeltjes wel veel minder. Ik kon in ieder geval weer werken! Dat thuis hangen had ik ook wel weer gezien. Jammer dat je tegen de tijd dat je ergens aankomt al wel weer kapot bent, maar ik kon me prima door de dag heen slepen. Voor mijn medemens heb ik zelfs nog even uitgezocht of ik nog veel mensen kon besmetten, wat niet zo bleek te zijn.

Dag 7 t/m ?
Tja, dat laatste restje duurt het langst. Dan voel je je verder alweer helemaal prima, maar dan klink je nog als een soort Fran Drescher (zoek maar eens op), met al dat snot in je neus. Best onhandig als logopedist. Nu maar hopen dat de volgende verkoudheid weer even op zich laat wachten.

Een therapeutisch middagje diergaarde.

Druk, druk, druk. Dat is tegenwoordig de standaardtekst als je aan een gemiddeld persoon vraagt hoe het gaat. Zo ook in huize Slokkers-van den Berg. Met ieder onze eigen onderneming, een lijst aan hobby's en allebei het onvermogen om een feestje of afspraak voorbij te laten gaan, lukt het niet altijd om tussendoor te ontspannen. "Maar daar zijn hobby's toch voor?" hoor ik je denken. Klopt, maar om de een of andere reden hebben wij vooral hobby's die lang duren en/of tot heel laat en er wordt altijd wel een biertje bij gedronken: tijdelijke ontspanning met de volgende dag teveel spanning vanwege slaapgebrek en soms een klein katertje.

Omdat we beiden ook wel eens vanuit huis werken, is het om de een of andere reden lastig om de ontspanning thuis te vinden. Je kunt immers net zo goed nog even dat klusje afmaken en dat nieuwe idee uitwerken, of aan je lijf denken door te gaan sporten (sporten is GEEN hobby en voor mij verre van ontspanning). Nu kan ik dat best wel voor me uitschuiven, maar die computer of dat artikel/boek wat je nog moest doorlezen blijven me vanuit een hoekje toch altijd maar aanstaren. Heel stiekem, maar toch net prikkend genoeg om een klein beetje onrust achter te laten.

Daar hebben we dus iets op bedacht: even lekker therapeutisch de dierentuin in.
Nu wonen we ongeveer in de diergaarde van Rotterdam, wat het relaxatietherapeutisch dieren kijken wel een stukje gemakkelijker maakt. Ook hebben we een abonnement, zodat we naar Gerrit de okapi kunnen kijken wanneer we maar willen. Als je hem kunt vinden tenminste...

Doordat het park zo is ingericht dat je zowel over de Savanne als door de Amazone kunt wandelen en de temperatuurwisselingen je om de oren slaan (bezweet langs de komodovaraan en bibberend bij de pinguins), waan je je wel even in een andere wereld. Je zou zeggen het buitenland, ware het niet dat het typisch Rotterdamse accent overal om je heen klinkt. 

Ruim twintig minuten hebben we afgelopen zondag naar de olifantjes gekeken die al toeterend elkaar in het water duwden en daarna naar een allerkleinst, maar toch al best wel groot, girafje wat vorige maand geboren is. Er volgden nog ijsberen, prairiehondjes, neushoorntjes, apen en natuurlijk de wasbeertjes. We hebben zelfs nog bij de bosbuffels (zo op het eerste gezicht een koe met hoorns) en de eendjes gezeten omdat daar niemand naar keek, wat wij beiden zielig vonden. Bosbuffels en eendjes verdienen ook aandacht! Hoewel ook niemand naar de flamingo's kijkt, heb ik daar wel begrip voor, want die stinken.
Als we de dieren zat waren, keken we om ons heen. Het publiek in zo'n dierentuin is minstens zo leuk om te observeren. Een mooie afspiegeling van de samenleving: jong, oud, dik, dun, stelletjes, gezinnen, hele families, mensen alleen, valide en minder valide, het gaat werkelijk alle kanten op. Blije mensen, ruziënde kinderen (IK WIL MIJN VINGER WEL IN HET MONDJE VAN EEN PRAIRIEHOND STOPPEN, HOEZO MAG DAT NIET!) mensen die foto's maken van dieren en mensen die alleen koffie komen drinken.
Ik heb niet aan mijn werk gedacht, heb onbewust wel aan mijn lijf gewerkt en ik kwam zo blij als een kind na drie uurtjes het park weer uit. Helemaal relaxed. Missie geslaagd!
Geen enkel probleem om daarna weer lekker aan het werk te gaan. 

Alleen op pad

Afgelopen week was het zover: voor het eerst in mijn leven ben ik naar een congres gegaan. Helemaal alleen! Hoewel ik niet per se verlegen ben, zag ik er als een berg tegenop. Om het even snel uit te leggen: ik ben drie dagen naar Pevoc geweest in Gent. Dit is een congres voor logopedisten, kno-artsen, zangdocenten en al die mensen die graag met stemmen en stembanden werken.
Dat ik nu, terwijl ik al bijna tien jaar als logopediste en stemspecialiste werk, pas voor het eerst ging komt vooral omdat ik altijd dacht dat ik daar niet bij hoorde.  "Die mensen hebben er echt verstand van." dacht ik. Ik voelde mij maar een groentje vergeleken met hen. Daarnaast heb ik bijzonder slecht geïntegreerd met mijn beroepsgroep, dus ik wist ook niet wie er dan naartoe gingen. Zat ik daar straks in mijn eentje. Nadat iemand mij had overtuigd, heeft het nog zeker twee maanden geduurd voordat ik me durfde aan te melden. Ik vond het ontzettend spannend!

Het beste wat je dan kunt doen is je ontzettend goed voorbereiden. Weken van tevoren boekte ik mijn hotel. Lekker luxe, want ja, ik ging er vanuit dat ik daar elke avond in mijn eentje vroeg in mijn bed zou liggen (na een eenzame maaltijd natuurlijk want je kunt maar beter van het ergste uitgaan). Het rooster met presentaties, lezingen en workshops had ik uitgeprint en daarop met kleurtjes aangegeven waar ik allemaal naartoe wilde gaan. Al weken had ik in mijn hoofd een lijst klaar met spullen die ik mee moest nemen, welke treintickets ik ging boeken, hoe ik naar mijn hotel kwam en naar de locatie van het congres.

Nadat ik mijn koffer had gepakt, alle papieren netjes in een mapje in mijn tas had gestopt, mijn lief dag had gezegd en haar bemoedigende woorden in mijn hoofd had geprent (je gaat het echt heel leuk hebben!) ging ik toch lichtelijk nerveus op pad. Uiteraard had de trein vertraging in Antwerpen en zag ik daar op het station geen enkele bekende. Ik raakte een beetje in paniek, want doordat de trein zoveel vertraging had, zou ik ook nog eens te laat zijn voor de registratie waardoor ik niet deel zou kunnen nemen aan de welkomstborrel. Op dat moment voelde ik ook de grootste pukkel uit mijn leven zich midden op mijn hoofd ontwikkelen. Mijn dramatische kleine ik kwam weer naar boven: die eenzame maaltijden en avonden schoten door mijn hoofd met als extraatje een pukkel. Uiteindelijk kwam ik uit de trein en rende naar de tram. Vlak voordat ik daar aankwam hoorde ik: "Alet!" en draaide ik me om. Drie collega's, waarvan een ooit mijn docent is geweest, liepen achter mij. Ik kende dus wel mensen! Ik leidde ze naar de registratie en daarna naar het hotel. Per slot van rekening was ik goed voorbereid. Wat was ik opgelucht en ik had meteen een goede indruk gemaakt.

De daaropvolgende dagen waren fantastisch. Samen met anderen heb ik gekeken naar absurd smerige filmpjes van stembanden, de meest bizarre nieuwe stemtherapieën geprobeerd, gebubbeld, geblazen en gezoemd, de grote boze kno-artsen en collega's gezien en gesproken. Ik heb klassiek door colleges heen gekletst ("zouden jullie echt even stil kunnen zijn"), nieuwe plannen bedacht om de stemwereld te verbeteren, biertjes gedronken, gedanst, gegeten, nieuwe collega's ontmoet, vriendjes gemaakt, lezingen gemist omdat ik echt te brak was om op te staan en heel veel gelachen. Mijn hotelkamer heb ik nauwelijks gezien. Ik voelde me ontzettend welkom en thuis. Deze mensen vinden stem net zo leuk als ik en ik kon er op niveau over meepraten.

Wat ik echt heb geleerd? Ik ben Alet, stemspecialist, dramaqueen en ik weet echt wel veel over de stem. Ik kan rustig alleen op pad. Over twee jaar is het congres in Kopenhagen: waar kan ik me aanmelden?

Ready, set, BAKE!

Terwijl iedereen nog lekker vakantie aan het vieren was en wij helaas alweer in de werkmodus terugvielen, was ons vaste ontspanningsmoment de herhaling van "the great British bake off".
Of nou ja, ontspannen...
Ik kan me zo voorstellen dat de buren dachten dat we een horror-film aan het kijken waren.

Stipt ging om 19.00 uur tv aan en met een bord warm eten keken we hoe de ene Brit een perfecte genoise cake maakte en dit bij een ander altijd under- of overbaked was. Hoe de karamel kristalliseerde, hoe één persoon altijd de technische opdracht verknalde en hoe door tijdsdruk uiteindelijk alles omviel of van de gebakjes afdroop. "NEEEEE !" riepen we dan met z'n tweeën. "Begin nou eens op tijd aan je chocolademokkamuntcitroenglazuur!" "Niet in de vriezer, dat doe je toch niet in de vriezer!" "sneller wapperen, het is niet op tijd afgekoeld!" "Hoezo kardemom door je gesuikerde broodjesbeslag?!" "Zet dat nou eens voorzichtig op een bord!"
Met kussens half voor de ogen durfden we de laatste minuten van de opdrachten nauwelijks te kijken: echt spannender dan de gemiddelde thriller op tv. Wat een topprogramma!

Zoals het hoort was ik er na drie afleveringen van overtuigd dat ik dat ook kon, zo'n taart bakken. Gelukkig was mijn lief jarig en was er dus een perfecte aanleiding om te bakken. Vol goede moed ging ik opzoek naar recepten. Ik had het helemaal bedacht: de perfecte taart met zelfgemaakte jam, zelfgemaakte marsepein, banketbakkersroom (uiteraard zelfgemaakt), met een zelfgemaakt cakebeslag en natuurlijk meringues op z'n Chinees, Italiaans, Deens en West-Fries. Drie verdiepingen hoog, minimaal afgewerkt met drie soorten zelfgemaakte vlinders, bloemen en teckels. Het zou een lust voor het oog worden en een ongekende smaakexplosie. Makkie!

Na drie wilde beginpogingen ben ik toch maar opzoek gegaan naar een recept voor de beginnende bakker.  Het werd een heel klein taartje, waar ik zeker drie uur mee bezig ben geweest. De jam kwam uit een pot, het beslag was te lang in de oven gebakken, de chocolade ganache wilde niet mengen en hoewel het prima smaakte, was het niet goddelijk.
Al helemaal niet double handshake waardig! Een banketbakkersdroom minder, een ervarinkje rijker, zat ik de volgende dag gewoon maar weer te kijken. Ready, set, BAAAAAAAKE!