Prins, voetbal en violen

Soms heb je van die weekenden dat je van de ene afspraak naar de anderen rent en van de ene wereld in de andere stapt. Ik had zo'n weekend...

Het begon allemaal op zaterdag. Om drie uur ging ik samen met mijn liefste naar het concertgebouw in Amsterdam. Daar zou 's avonds een bijzonder concert plaatsvinden waar violisten zouden spelen die ooit een bekend vioolconcours hebben gewonnen. Dit omdat het concours al 50 jaar bestaat. Speciaal voor deze gelegenheid zou ook de broer van de koning komen! Aangezien mijn lief de baas is van dit concours (she's very busy and important) en dit hele concert georganiseerd had, moesten we er op tijd aanwezig zijn om nog e.e.a. voor te bereiden. Zij zou de prins de hele avond vergezellen als echte gastvrouw, best een beetje spannend allemaal.

De prins kwam overigens gewoon met de auto, zonder jas en met enkel een adjudant (een soort bodyguard, met iets opvallendere kleding). Gelukkig hadden de prins en mijn lief onbewust de kleding aan elkaar aangepast en zodoende zijn daar nu hele mooie plaatjes van te vinden op social media. Na een borrel volgde het concert. Daar zat ik dan, mooi gekleed naast mijn prachtige vrouw en bijna naast de prins. Best een grappig idee vond ik zelf. Na het fantastische (want ja, ik ben een (alt)vioolmeisje) concert volgde weer een borrel. Je kunt immers niet genoeg borrelen in je leven en als je dan toch met een echte prins kunt proosten, dan zeg ik daar al helemaal geen nee tegen. Mijn lief, zelfs daar nog druk ("wacht, ik word nog even geïnterviewd door radio 4"), kon terugkijken op een succesvolle avond. Proost!

De volgende dag stond een heel ander evenement op het programma: #feyaja (voor de leken: dat betekent Feyenoord-Ajax, ook wel de klassieker genoemd, gaat over voetbal). In plaats van nette schoenen en een jurkje, ging mijn originele Olli Feyenoord t-shirt aan. Een totaal andere setting, andere kledingvoorschriften en vooral heel ander, maar niet minder gezellig, publiek. Al vijf jaar lang heb ik een vaste plek in vakkie VV van stadion De Kuip, samen met mijn lief en een heel team (oudere) mannen. Wij zijn daar: "de dames" en voor ons wordt door de mannen geregeld een plekkie vrijgehouden als we weer eens wat later zijn. Mijn lief "moedigt" het team altijd heel rustig en positief aan (lees: vloekend en tierend, waar de mannen om ons heen regelmatig van moeten blozen) en ik zing alle liedjes mee en kijk vooral naar het publiek. Als ik pech heb mis ik een doelpunt, maar dat is echt alweer even niet gebeurd.

Helaas pakte de wedstrijd bij lange na niet zo uit als we hadden gehoopt. Maar tegen de tijd dat het echt dramatisch werd waren wij alweer op weg naar het volgende doel: tv-opnames van een programma over klassieke muziek! Na een snelle omkleed-sessie (netter dan in de Kuip, maar niet zo netjes als bij het concert) reden we naar Amsterdam.
We steunden daar één van de violisten die de avond ervoor ook al had opgetreden. Wij steunen graag, ook in een televisiestudio! Lekker rustig genoten we van alle muziek en alle praatjes, tot bleek dat de violiste in kwestie voor onze neus moest spelen en wij daarachter dus vol in beeld zaten. Ik kreeg spontaan kriebel aan mijn neus, maar bleef glimlachen en meebewegen op de muziek als een echte pro. Het was een hele ervaring.

Na de opnames mochten we dan eindelijk naar huis. Precies op tijd zaten we in pyjamabroek en met een bord Indiaas eten op schoot, klaar voor de finale van Heel Holland Bakt. Eindelijk thuis, in ons eigen wereldje.

Een kleine impressie