Een therapeutisch middagje diergaarde.

Druk, druk, druk. Dat is tegenwoordig de standaardtekst als je aan een gemiddeld persoon vraagt hoe het gaat. Zo ook in huize Slokkers-van den Berg. Met ieder onze eigen onderneming, een lijst aan hobby's en allebei het onvermogen om een feestje of afspraak voorbij te laten gaan, lukt het niet altijd om tussendoor te ontspannen. "Maar daar zijn hobby's toch voor?" hoor ik je denken. Klopt, maar om de een of andere reden hebben wij vooral hobby's die lang duren en/of tot heel laat en er wordt altijd wel een biertje bij gedronken: tijdelijke ontspanning met de volgende dag teveel spanning vanwege slaapgebrek en soms een klein katertje.

Omdat we beiden ook wel eens vanuit huis werken, is het om de een of andere reden lastig om de ontspanning thuis te vinden. Je kunt immers net zo goed nog even dat klusje afmaken en dat nieuwe idee uitwerken, of aan je lijf denken door te gaan sporten (sporten is GEEN hobby en voor mij verre van ontspanning). Nu kan ik dat best wel voor me uitschuiven, maar die computer of dat artikel/boek wat je nog moest doorlezen blijven me vanuit een hoekje toch altijd maar aanstaren. Heel stiekem, maar toch net prikkend genoeg om een klein beetje onrust achter te laten.

Daar hebben we dus iets op bedacht: even lekker therapeutisch de dierentuin in.
Nu wonen we ongeveer in de diergaarde van Rotterdam, wat het relaxatietherapeutisch dieren kijken wel een stukje gemakkelijker maakt. Ook hebben we een abonnement, zodat we naar Gerrit de okapi kunnen kijken wanneer we maar willen. Als je hem kunt vinden tenminste...

Doordat het park zo is ingericht dat je zowel over de Savanne als door de Amazone kunt wandelen en de temperatuurwisselingen je om de oren slaan (bezweet langs de komodovaraan en bibberend bij de pinguins), waan je je wel even in een andere wereld. Je zou zeggen het buitenland, ware het niet dat het typisch Rotterdamse accent overal om je heen klinkt. 

Ruim twintig minuten hebben we afgelopen zondag naar de olifantjes gekeken die al toeterend elkaar in het water duwden en daarna naar een allerkleinst, maar toch al best wel groot, girafje wat vorige maand geboren is. Er volgden nog ijsberen, prairiehondjes, neushoorntjes, apen en natuurlijk de wasbeertjes. We hebben zelfs nog bij de bosbuffels (zo op het eerste gezicht een koe met hoorns) en de eendjes gezeten omdat daar niemand naar keek, wat wij beiden zielig vonden. Bosbuffels en eendjes verdienen ook aandacht! Hoewel ook niemand naar de flamingo's kijkt, heb ik daar wel begrip voor, want die stinken.
Als we de dieren zat waren, keken we om ons heen. Het publiek in zo'n dierentuin is minstens zo leuk om te observeren. Een mooie afspiegeling van de samenleving: jong, oud, dik, dun, stelletjes, gezinnen, hele families, mensen alleen, valide en minder valide, het gaat werkelijk alle kanten op. Blije mensen, ruziënde kinderen (IK WIL MIJN VINGER WEL IN HET MONDJE VAN EEN PRAIRIEHOND STOPPEN, HOEZO MAG DAT NIET!) mensen die foto's maken van dieren en mensen die alleen koffie komen drinken.
Ik heb niet aan mijn werk gedacht, heb onbewust wel aan mijn lijf gewerkt en ik kwam zo blij als een kind na drie uurtjes het park weer uit. Helemaal relaxed. Missie geslaagd!
Geen enkel probleem om daarna weer lekker aan het werk te gaan.