Deze zomer zal ik deelnemen aan Tour for Life 2025. Ik fiets samen met Janneke in acht dagen van de Alpe d'huez naar Maastricht. We fietsen voor een goed doel: Erasmus MC Foundation. Zij dragen bij aan de financiering van wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Tot de tourtocht start (op 24 augustus 2025) zal ik verhalen delen. Verhalen over hoe ik in mijn omgeving te maken heb gehad met kanker, zoals zoveel mensen dagelijks te maken hebben met deze ziekte. Wil je ons steunen? Graag! Alle kleine beetjes helpen. Dat kan op deze pagina.
Het verhaal van P.
De eerste keer dat ik hoorde dat een leeftijdsgenoot kanker had staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik was met mijn ouders uit eten in Utrecht, waar ik op dat moment op kamers woonde. Ik zal dus een jaar of 20 zijn geweest. Na wat gezellig gebabbel zei mijn moeder ineens: 'Die jongen van de familie X, die middelste, die heeft kanker. Jij kende die toch?'. Het was de start van een vreemd gesprek. Mijn moeder was kennelijk vergeten dat die jongen één van mijn beste vrienden was op de middelbare school. Ik schrok, barstte in tranen uit en wilde alles weten, maar zoveel wisten mijn ouders niet.
De dagen erna twijfelde ik. Zou ik bellen? Een sms sturen? Of afwachten tot hij mij op de hoogte zou stellen? Hoe werkt zoiets eigenlijk? Misschien was hij al wel heel erg ziek, misschien werd hij wel nooit meer beter! Alles spookte door mijn hoofd en na wat moed verzamelen sms'te ik hem. 'Ik hoorde van mijn moeder dat je ziek bent.' typte ik. Hij was blij dat ik contact opnam want het was allemaal al zo ingewikkeld. Hoe breng je iedereen op de hoogte dat je kanker hebt? Hij had wel wat anders aan zijn hoofd omdat hij direct gestart was met chemo. Het ging om Hodgkin en de kans was groot dat hij wel weer helemaal beter zou worden. Maar nu was hij heel ziek.
Een week later ging ik langs, bij zijn ouders thuis omdat hij daar weer tijdelijk woonde. Ik wist niet wat ik moest verwachten, vond het ook wel heel erg spannend. Het was een zonnige dag en we zaten in de tuin. Na tien minuten vragen stellen over het hoe het behandelplan eruit zag, hoe chemo werkt en hoe klote het allemaal niet was, vervielen we weer in onze oude rollen. Gewoon grappen maken en lachen. Pas nu realiseer ik me hoe belangrijk het is dat je je ook weer even mens voelt en geen patiënt en dat je gewoon grappen mag maken en mag lachen met elkaar. Een open deur natuurlijk, maar op dat moment had ik geen idee.
Na een zware tijd met niet alleen chemo, maar ook nog bestraling, werd hij weer helemaal beter. Voor mij was het toen ook wel een wake up call, het kan iedereen overkomen. Ook als je jong en gezond lijkt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten