Deze zomer zal ik deelnemen aan Tour for Life 2025. Ik fiets samen met Janneke in acht dagen van de Alpe d'huez naar Maastricht. We fietsen voor een goed doel: Erasmus MC Foundation. Zij dragen bij aan de financiering van wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Tot de tourtocht start (op 24 augustus 2025) zal ik verhalen delen. Verhalen over hoe ik in mijn omgeving te maken heb gehad met kanker, zoals zoveel mensen dagelijks te maken hebben met deze ziekte. Wil je ons steunen? Graag! Alle kleine beetjes helpen. Dat kan op deze pagina.
Het verhaal van G.
Kanker: een diagnose waar je altijd van hoopt dat je hem nooit krijgt. Want welke vorm dan ook, te genezen of niet: het zet je wereld en die van je omgeving op zijn kop. Toen ik nog klein was klonk het altijd onheilspellend, je ging er zeker weten heel erg dood aan. Tegelijkertijd was het heel ver weg: ik kende niemand die ermee te maken had.
Tot een goede vriendin van mijn ouders ziek werd. Ik denk dat ik een jaar of tien was, met nog te weinig ervaring wat ernstig ziek zijn en sterven nou echt betekenden. Mijn ouders vertelden dat G. ziek was en het niet duidelijk was of ze nog beter zou worden. Ik had haar heus wel eens gezien op de verjaardagen van mijn ouders, altijd lief en belangstellend. Gek idee dat ze ziek was, ik kon me niet inleven hoe dit voor haar, voor haar man, kinderen of voor haar vrienden zou moeten zijn.
Na een periode, ik weet niet meer precies hoe lang, werd duidelijk dat G. niet meer beter zou worden. Ze belandde uiteindelijk in het ziekenhuis waar mijn ouders nog op bezoek zijn geweest om afscheid te nemen. Diep onder de indruk kwamen ze thuis. Ik weet nog dat mijn vader zei dat ze er niet meer uitzag zoals ze haar kenden. Pas later besefte ik hoe vreemd dat moet zijn geweest: op bezoek gaan om iemand nog één keer levend te zien en daarna af te wachten tot iemand er niet meer is. En inderdaad overleed ze korte tijd later.
Mijn tienjarige ik vond het heel verdrietig, vooral om het verdriet bij mijn ouders te zien. In mijn achterhoofd nog wel denkend: als ik later groot ben, dan zijn er vast al heel veel medicijnen uitgevonden zodat niemand hier meer aan sterft. Maar al snel was ik het ook weer vergeten, zoals dat gaat als je tien bent.
Nu, 33 jaar later en hieraan terugdenkend, bedenk ik me dat we er nog niet helemaal zijn. Natuurlijk zijn er al veel meer medicijnen en mogelijkheden, weten we beter hoe we kanker ook kunnen voorkomen. Maar ook worden nog steeds mensen ziek en worden ze niet altijd beter. Ik kan geen mensen beter maken, maar ik kan wel bergen op fietsen en hiermee geld inzamelen voor mensen die wel kunnen helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten