Het zou een hele grote operatie worden, vertelde de arts ons. Allerhande verschillende chirurgen moesten paraat staan en het zou waarschijnlijk uren duren. Mijn moeder liet het allemaal maar over zich heenkomen. Mijn vader en ik vonden het echt indrukwekkend! In die periode heb ik alles over de anatomie opgezocht. Waar zit zo'n bijnier eigenlijk? En waar dan de schors? En wat is de functie? En welke grote aderen zitten er dan in de buurt? En waar zit dat dan allemaal ten opzichte van de lever? En welke chirurg gaat dan wat doen? Ergens dacht ik: "als ik snap hoe het zit, dan heb ik er misschien controle over". Een bekende coping-strategie die verre van waterdicht is natuurlijk.
Op de dag van de operatie was ik maar gewoon gaan werken. Ik heb geen moment getwijfeld dat er iets mis zou gaan. De operatie ging zelfs erg goed, de artsen waren zeer tevreden. De massa leek volledig verwijderd en mevrouw was een voorbeeldige patiënt.
Het bezoek op de IC was spectaculair. Allerhande apparaten waren gekoppeld en tientallen lampjes en piepjes waren zichtbaar en hoorbaar. Mijn moeder lag met haar ogen wagenwijd open gelukzalig naar het plafond te kijken. Ze was totaal onder invloed van alle medicatie en dat was ook een hilarische ervaring. Mijn arme moedertje kon al op haar kop gaan staan van een Cola tic! "Ongekend" zei ze alleen maar. We zaten om haar heen met een lach en een traan.
Ook wat betreft herstel deed mijn moeder het keurig. Ze herstelde snel en voelde zich echt ook veel beter. Met de juiste medicatiecocktail kon ze snel naar huis om echt te herstellen en bij te komen. Mijn vader had zich in de tussentijd al ontpopt tot gouden mantelzorger en we wisten zeker dat mijn moeder één van de gelukkigen zou zijn bij wie de operatie voldoende zou zijn. Heel even ging het leven gewoon weer door.
En dan worden er natuurlijk controle-scans gedaan en komen daar ook uitslagen van. Opnieuw werden we met onze neuzen op de feiten gedrukt. De plekken op de longen waren wel uitzaaiingen. En plots werden we weer teruggeslingerd in een periode van onzekerheid. Mama zou niet meer beter worden.
Deze zomer zal ik deelnemen aan Tour for Life 2025. Ik fiets samen met Janneke in acht dagen van de Alpe d'huez naar Maastricht. We fietsen voor een goed doel: Erasmus MC Foundation. Zij dragen bij aan de financiering van wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Tot de tourtocht start (op 24 augustus 2025) zal ik verhalen delen. Verhalen over hoe ik in mijn omgeving te maken heb gehad met kanker, zoals zoveel mensen dagelijks te maken hebben met deze ziekte. Wil je ons steunen? Graag! Alle kleine beetjes helpen. Dat kan op deze pagina.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten