Tour For Life deel 5 : het verhaal van mijn moeder (3. stilte voor de storm)

Na het nieuws koos mijn moeder enkel nog voor een levensverlengende behandeling met Mitotane, een specifiek middel wat vaker ingezet wordt bij kanker van de bijnierschors. Dit middel kon misschien nog wel wat doen, zonder direct teveel aan kwaliteit van leven te verminderen. De andere optie was een klassieke chemokuur, met een groot risico dat ze er heel ziek van zou worden en dat het alsnog geen zin zou hebben. Mijn moeder was duidelijk: "Geen chemo, Mitotane wil ik wel proberen en als ik straks overleden ben wil ik een graf op een natuurbegraafplaats. En jullie hoeven echt niet de hele tijd langs te gaan en bloemen te leggen, dat vind ik onzin." Mijn moeder nam duidelijk controle over de laatste fase van haar leven. En hoewel verdrietig, leek er ook wat rust te komen. 

    Het maken van herinneringen en nog zoveel mogelijk genieten stond op de voorgrond. Eerst een weekend met alle kinderen, partners en kleinkinderen: de kern van de rijkdom die mijn moeder sterk voelde om haar heen. Want wat had ze geboft met haar man en wat fijn om te zien dat haar kinderen het zo getroffen hadden met zulke lieve partners en wat had ze toch mooie kleinkinderen. Ondanks de klachten die steeds meer opspeelden, genoot ze van het samenzijn. Er werd gepraat, gelachen en vooral heel veel gepuzzeld!

Niets zo gezellig als puzzelen met het gezin

    Later gingen we met het gezin naar Zeeland, de plek waar mijn moeder en haar ouders vandaan kwamen. Net als vroeger zaten mijn broers en ik op de achterbank van de auto. Ditmaal veel krapper, maar gelukkig met minder ruzie. Het schema was volgepropt met bezoekjes aan dorpjes waar mijn oma gewoond of gelogeerd had, bakkerijen met de lekkerste bolussen, familiebezoekjes naar (voor mij onbekende) familie en natuurlijk etentjes waar we herinneringen op konden halen. We sliepen allemaal in een hotel in Goes en ik mocht die nacht nog eens lekker samen met mijn moedertje op dezelfde kamer slapen, net zoals we dat met onze moeder-dochter weekendjes deden. Moest ik wel aan mijn vader beloven dat ik goed op haar zou passen. 

    

    In de middag lagen we al even samen op bed omdat ze moest rusten. Na een dikke knuffel en een gezamenlijke huilpartij, vroeg ik: "Mam, ben je bang om te sterven?" Haar antwoord was zonder twijfel: "Nee, meisje. Het is goed zo. Ik vind het verdrietig om jullie achter te laten, maar ik ben niet bang." Hoewel ik zelf ook helemaal vind dat de dood bij het leven hoort, leek het me heel vreemd als dit zo bewust dichtbij komt. Het stelde me gerust: mijn stoere moeder die het leven en de onvermijdelijke dood helemaal omarmt. Maar nu even niet. Nu moest ze gewoon nog eventjes mijn moeder zijn.

    De rest van het weekend was ontspannen. We zaten al dik in de reservetijd, maar we voelden nu alleen de luwte. Een stilte voor de onvermijdelijke storm.

Deze zomer zal ik deelnemen aan Tour for Life 2025. Ik fiets samen met Janneke in acht dagen van de Alpe d'huez naar Maastricht. We fietsen voor een goed doel: Erasmus MC Foundation. Zij dragen bij aan de financiering van wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Tot de tourtocht start (op 24 augustus 2025) zal ik verhalen delen. Verhalen over hoe ik in mijn omgeving te maken heb gehad met kanker, zoals zoveel mensen dagelijks te maken hebben met deze ziekte. Wil je ons steunen? Graag! Alle kleine beetjes helpen. Dat kan op deze pagina.