Tour For Life deel 3: het verhaal van mijn moeder (1. de diagnose)

Het begon met kleine gekke dingen: een bloeddruk die maar niet wilde zakken, ook niet met medicatie, ernstig vocht in de benen, een gekke valpartij, slechter zien, niet meer goed kunnen zingen. We maakten ons als kinderen toch al wel wat meer zorgen. " Onze ouders worden toch echt wel een dagje ouder" zeiden we tegen elkaar. En ineens kwam daar een telefoontje: "Ik maak me zorgen om mama, ze is afwezig en lijkt niet meer op alles te reageren. Ze zit maar gewoon in een stoel". Bij mij gingen ineens alle alarmbellen af. Was het toch het hart? Iets in het hoofd? Iets anders?

    Mijn moeder vond het onzin. "Dit moet long-covid zijn, want daarna zijn de klachten begonnen. Wacht maar af, het komt echt wel goed". Na wat aandringen gingen mijn ouders toch maar eens langs de huisarts. Op maandag 31 mei 2022, mijn trouwdag, werd ik weer gebeld. Mijn lieve moedertje was ineens opgenomen in het ziekenhuis. Het was nog niet duidelijk wat er aan de hand was, maar haar kalium was dusdanig laag dat ze wel moest blijven. Het konden de plaspillen zijn. 
    En zo zat ik op mijn trouwdag in het ziekenhuis bij mijn moeder. Het ging al wel beter, maar ze sprak traag en slecht gecoördineerd en ze was nog steeds wel erg moe. Maar er waren verder ook geen hele gekke dingen gevonden. Dus ietwat gerustgesteld dat ze in goede handen was, ging ik toch ook weer naar huis. 

Onderweg naar mijn moeder, met een volle mond

    Mijn moeder moest langer blijven en kreeg de hele week onderzoeken: bloedprikken, een scan zus, een vraaggesprek zo. Het bleef vaag, er waren wel meer uitslagen niet helemaal voldoende, maar met haar hoofd was in ieder geval niets mis en met haar hart ook niet. Ik had me erbij neergelegd dat mijn ouders door de nog lopende onderzoeken niet naar de uitreiking van mijn Master diploma konden komen een paar dagen later. Gezond worden was het allerbelangrijkste! 

    Na een leuke ceremonie waar ik heel persoonlijk werd toegesproken appte mijn vader of ik hem kon bellen. "Om me te feliciteren, natuurlijk" dacht ik nog. Helaas was het een heel ander verhaal. Er was een grote massa gevonden op de bijnier die er zorgelijk uitzag. Ze werd meteen naar een academisch ziekenhuis doorgestuurd en daar waren ze nu naar onderweg. Mijn wereld stond ineens op zijn kop; van grote blijdschap naar hele grote zorgen. 

    De dagen die volgden bleven onrustig: steeds meer onderzoeken en steeds meer vragen. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. "We hebben slecht nieuws, de tumor is hoogstwaarschijnlijk kwaadaardig,  mevrouw." vertelde de arts aan ons. Het eerste wat mijn moeder zei was:  "Ik kan er niets aan doen". Natuurlijk kon ze hier niets aan doen! Wel kon het misschien geopereerd worden. Er waren ook plekjes op de longen gezien, maar die waren zo klein dat het ook inderdaad schade van een doorgemaakte infectie zoals corona kon zijn.  

    De uiteindelijke diagnose was een bijnierschorscarcinoom, kanker dus. Een vorm die bijna niet voorkomt, maar daar had mijn moeder natuurlijk helemaal niets aan. Er volgde een nieuwe tijd. Ditmaal van opluchting omdat er een diagnose was en moed omdat er geopereerd kon worden dat lostte toch zeker alles op? Want dat op die longen: dat was toch zeker iets anders? 

Deze zomer zal ik deelnemen aan Tour for Life 2025. Ik fiets samen met Janneke in acht dagen van de Alpe d'huez naar Maastricht. We fietsen voor een goed doel: Erasmus MC Foundation. Zij dragen bij aan de financiering van wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Tot de tourtocht start (op 24 augustus 2025) zal ik verhalen delen. Verhalen over hoe ik in mijn omgeving te maken heb gehad met kanker, zoals zoveel mensen dagelijks te maken hebben met deze ziekte. Wil je ons steunen? Graag! Alle kleine beetjes helpen. Dat kan op deze pagina.